Troost is voor mij een veilige bedding bieden voor wat er is, en zich aandient. Bij ons thuis was het vooral niet huilen en een kusje erop. Sterk zijn en doorgaan.
Bij mijn vader op schoot en in zijn armen voelde ik me veilig en geborgen. Al was hij soms ruw en wild, en kende hij zijn krachten niet. Hij was mijn sterke voorbeeld. Hij kreeg net zoals mijn moeder al jong gezondheidsproblemen. Hart en longen bleken slecht. Hij was een kettingroker dus dat was niet zo gek.
Vlak voordat hij dood ging hij zei hij me: ik ben er niet zo lang meer doperwt, dat was mijn bijnaam. Maar ik kan nog niet zonder jou Pap, je moet echt nog bij me blijven. Eigenlijk was hij al een beetje weg gegaan, want vaak als ik thuis kwam uit school bleef hij strak in zijn leesboek kijken en was er geen aandacht voor mijn verhaal. Ik praatte tegen de muur en dan ging ik maar naar mijn kamer.
Toen kwam die vreselijk nacht, hij lag in het ziekenhuis, had zijn 2e hartinfarct gehad en het ging de goede kant op. Hij mocht over een paar dagen weer naar huis. Ma en ik gingen rustig slapen. Hij kwam weer thuis. Die nacht werd ik wakker van de telefoon en nam op. Het ziekenhuis! Het gaat slecht met je vader. Je moeder moet meteen komen. Hij is stervende. Ik sputterde tegen: dat kan niet mijn vader komt weer thuis het ging goed u vergist zich. Hoe oud ben jij, je kunt niet mee komen je vader gaat stikken. Heb je een grotere broer of zus , die moet mee om je moeder te troosten.
1 uur was het, ik kreeg van mijn broer de opdracht om iedereen te bellen en in te lichten. Wat voelde ik me eenzaam en verdrietig allen in de wetenschap dat mijn vader zou stikken. Ik ging het hele rijtje af. Niemand nam op blijkbaar geen telefoon naast het bed. Ik voelde me langzaam gek worden van verdriet. “OPNEMEN” bulderde ik als ik weer iemand probeerde te bereiken. Ik belde mijn zus Wil en daar werd voor het eerst opgenomen. Mijn zwager nam op. We zien het morgen wel. Nee, klootzak ik ben alleen thuis Wil moet komen. Mijn zus kwam gelukkig snel en we vonden troost en konden beiden maar niet geloven dat Papa echt zou sterven. We deelde onze herinneringen. Het duurde zo lang voordat Rinus en Ma thuiskwamen. Zouden ze het toch mis hebben.
Daar kwamen ze aan, nee het is echt waar Pa is dood, Ma legt haar hoofd op de schouder van haar zoon. Als mijn broer terug komt krijg ik op mijn kop dat ik nog niet iedereen gebeld heb, en Wil ook niet. Jammer dan er werd niet opgenomen en wij hebben elkaar getroost!
Vele jaren later schreef ik dit gedicht:
Mijn sterke vader
Mijn sterke vader is een zieke man geworden, zijn lichaam laat hem in de steek.
Mijn sterke vader is nu zwak en broos geworden en dat te zien maakt me week.
Mijn sterke vader die er altijd voor mij was, op wie ik kon bouwen, die stevig stond als een rots.
Mijn sterke vader die nooit ergens bang voor was. Zo fier, zo moedig en zo trots.
Mijn sterke vader is gestorven, weggegleden uit mijn leven. Tranen biggelen over mijn wangen. Wat een gemis. Wat een pijn. Ik had nog zo graag gewild dat hij wat langer in mijn leven mocht zijn.
Dank voor alles lieve Papa. Ik mis je!